Znieruchomiałem, wpatrzony w nią. Ona płacze? Oczywiście, powiedziałem chyba parę słów za dużo ale... W życiu nie widziałem jej płaczącej. Zawsze wydawała się być silna i pełna energii. A teraz płakała. Wtuliłem łeb w jej szyję. Podniosła głowę. Zawiał wiatr, ocierając jej łzy.
-Primawera... - powiedziałem w końcu - Jesteś silna, dasz radę - chciałem dodać jej otuchy, ale to nic nie dawało.
Stare, zaschnięte łzy zastąpiły nowe. Piękne oczy Primy zaiskrzyły się łzami.
-Nie! Ja tak dłużej nie umiem! - zaprotestowała
Zapadła cisza. Wpatrywałem się w nią. Jest silna. Dałaby radę.
-Prima... Wiem, że teraz będzie Ci ciężko, ale wytłumacz mi dlaczego nie dasz rady. Chciałbym Cię zrozumieć - odpowiedziałem
Primawera? Mi chyba też
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz